امکان نداره گیمرهای قدیمی عنوان Street of Rage  که معمولا به نام “شورش در شهر” شناخته می‌شود را از یاد برده باشند. وقتی اولین بار در سال ۱۹۹۱ بازی  Street of Rage  توسط سگا (Sega) برای کنسول‌های سگا مگا درایو منتشر شد، شاید کمتر کسی فکر می‌کرد این عنوان به چنان محبوبیتی برسد که بعد از تقریبا سی سال هنوز هم مخاطب‌ها برای تجربه این عنوان مشتاق باشند.

در عصری که بازی‌های سبک Beat’em Up یا اصلا ساخته نمی‌شوند یا اگر هم ساخته شوند خیلی مورد استقبال مخاطبان قرار نمی‌گیرند، Street of Rage 4 یک پدیده محسوب می‌شود. محصولی که Dotemu با همراهی استودیوهای LizardCube و Good Crush Games توسعه داده و منتشر کرده است، در جلب رضایت کاربران موفق ظاهر شد و خاطرات ما را از عنوان “شورش در شهر” دوباره زنده کرد.

وقتی سران Dotemu و LizardCube برای ساخت دنباله Street of Rage پیشنهاد خرید امتیاز بازی به Sega را دادند شاید مدیران Sega خیلی به موفقیت بازی اعتماد نداشتند. به همین دلیل تیم برنامه نویسی Dotemu مکانیسم‌های بازی را به اندازه کافی به سمت مدرن شدن هدایت کرد تا Street of Rage 4 بیش از یک نسخه ریمستر باشد، که البته در این زمینه هم کاملا موفق ظاهر شدند. با گیم پاس همراه باشید تا بررسی کنیم جدیدترین Beat’em Up ساخته شده تا چه حد توانسته موفق ظاهر شود.

داستان:

داستان بازی ده سال پس از اتفاقات نسخه Street of Rage 3 روایت می‌شود. پس از سقوط MrX شهر حالا در امنیت و آرامش است تا اینکه سر و کله‌ی فرزند MrX  به نام MrY  پیدا می‌شود. او میخواهد با استفاده از ارسال فرکانس‌هایی کنترل مغز تمام مردم شهر را در اختیار بگیرد و قدرت اول شهر شود. حالا شما باید با گروهی از مبارزین که حالا به محبوبیت هم رسیدند، مقابل این گروه از اشرار قرار بگیرید و نگذارید که MrY  به هدف خود برسد. شما میتوانید با پنج شخصیت اصلی بازی، در ابتدا مشغول به بازی شوید که با تمام کردن مراحل داستانی شخصیت های بیشتری هم باز می‌شود.

داستان بازی عمق خیلی زیادی ندارد و بیشتر یک روایت خطی و سطحی است. شخصیت پردازی‌های بازی، هم در مورد آنتاگونیست‌ها و هم در مورد پرتاگونیست ها به شدت سطحی و گذرا هستند، اما نکته اینجاست که بازی اصلا برای روایت داستان ساخته نشده است و بیشتر روی ارائه یک گیم پلی جذاب و سرگرم کننده تمرکز دارد، که در این زمینه هم کاملا موفق ظاهر شده است.

شخصیت‌ها:

بازی در ابتدا دارای پنج شخصیت قابل بازی است،که اکسل استون (Axel Stone)، بلیز فیلدینگ (Blaze Fielding)، چری هانتر (Cherry Hunter)، آدام هانتر (Adam Hunter)و فلوید ایرایا (Floyd Iraia) از آنها هستند. از این پنج شخصیت فلوید و چری از شخصیت‌های جدیدی هستند که در این نسخه از بازی به Street of Rage  اضافه شدند. یکی از دیگر آنتاگونیست‌های محبوب بازی “شیوا” در این نسخه هم هست و از جذابترین باس فایت‌های بازی محسوب می‌شود.

گیم پلی:

بازی مثل نسخه‌های قبل بصورت Side Scrolling توسعه یافته است، یعنی جهت اصلی حرکت دوربین در بازی به سمت چپ یا راست است. در بخش داستانی بازی در هر مرحله تعداد زیادی از دشمنان به شما هجوم میارند و شما با شکست دادن همه آنها به باس (Boss) مرحله می‌رسید و با از بین بردن باس مرحله به اتمام می‌رسد. با هر بار تمام کردن هر مرحله آن مرحله برای شما باز می‌شود تا در صورت لزوم دوباره آن مرحله را تجربه کنید و امتیاز‌های بیشتر برای خود جمع‌آوری کنید.

در نبردها شما نسبت به شخصیتی که انتخاب کردید می‌توانید استراتژی مبارزاتی خود را انتخاب کنید. اگر شخصیتی سرعتی انتخاب کردید می‌توانید با جابجایی ها یا پرش‌های زیاد از ضربات دشمنان جاخالی دهید، یا اگر شخصیتی کند ولی قدرتی انتخاب کردید باید به دل دشمن بزنید و مبارزه کنید. تجربه بازی با هر شخصیت متفاوت است که این امر باعث می‌شود بازی ارزش تکرار زیادی داشته باشد.

هر کاراکتر حرکت ویژه‌ی (Star Move) مختص به خود را دارد. این حرکت در هر حالتی با شخصیت خود باشید متفاوت است، مثلا اگر بپرید و از این حرکت را بزنید نوع حرکت با زمانی که ایستاده این کار را می‌کنید متفاوت است.

بازی میزان محدودی جان در اختیار بازیکن قرار می‌دهد که این باعث می‌شود، در طول بازی نسبت به دفاع از جان خود حساسیت بیشتر به خرج دهد. باس‌های بازی هر کدام رفتار و سبک متفاوتی در مبارزه دارند که این هم یکی از نقاط قوت بازی به حساب می‌آید، شاید یکی از نقاط ضعف بازی نداشتن سیستم دفاع کردن باشد. یکی دیگر از مشکلات بازی عدم کنترل خوب روی شخصیت بازی است. مثلا اگر بخواهید به دشمنی که کمی بالاتر از شما قرار دارد حمله کنید، جهت یابی بازی مقداری آزار دهنده ظاهر می‌شود. بازی هم بصورت چندنفره آنلاین و هم بصورت چند نفره لوکال (Local) قابل تجربه است که باعث می‌شود ساعتها با دوستان خود به تجربه بازی مشغول شوید و لذت ببرید، یکی از نکات مهم بازی عدم وجود Save بین مراحل بازی است. یعنی شما اگر در آخر مرحله هم کشته شوید و جان اضافه‌ای نداشته باشید، از همان نقطه به بازی برنمیگردید و باید مرحله را از ابتدا آغاز کنید.

تنوع خوب سلاح‌ ها هم از نقاط قوت بازی است، هر سلاح هم قدرت متفاوتی دارد، که باعث افزایش ارزش تکرار بازی می‌شود. نوع استفاده از سلاح ها بسیار جذاب است بطوری که برخی از سلاح ها را باید به سمت دشمنان پرتاب کنید تا صدمه‌‌ی بیشتر به دشمن خود بزنید، اما برخی دیگر از سلاح ها را باید در دست بگیرید و از نزدیک به دشمن ضربه بزنید.

گرافیک:

گرافیک بصری بازی شاید با شکوه نباشد اما واقعا زیبا و خلاقانه داخل بازی شد اجرا شده است. جذابیت بصری شخصیت‌های اصلی بازی و متنوع بودن دشمنان باعث شده از نظر بصری اصلا از بازی خسته نشوید. محیط‌های متنوع و زیبا و جذاب، طراحی زیبای باس‌ها، تخزیب پذیری مناسب محیط از نقاط قوت بازی در زمینه گرافیکی است. طراحی بصری شخصیت‌های بازی هم زیباست. Street of Rage 4 از نظر گرافیکی و بصری ترکیب بسیار زیبایی از نسخه‌های قبل بازی و نسخه جدید بازی است.

موسیقی و صداگذاری:

اگر بخواهیم موسیقی بازی را در یک کلمه توصیف کنیم، این کلمه قطعا “شاهکار” است. القای حس هیجان و همخوانی کامل با روند بازی از بزرگترین نقاط قوت بازی در زمینه موسیقی است. کار ساخت بازی برعهده دو تن از مشهورترین چهره ها در زمینه ساخت موسیقی بازی یعنی الیویر دریویر Olivier Deriviere و موسیقی ساز افسانه‌ای یوزو کوشیرو (Yuzo Koshiro) بود. در کارنامه الیویر دریویر ساخت موسیقی بازی برای بازی هایی مثل Dying Light 2 و Alone In The Dark و Assassin’s Creed IV ثبت شده و کارنامه بسیار موفقی هم در این زمینه دارد. در مورد یوزو کوشیرو هم شاید خیلی نیازی به توضیح نباشد چون از مشاهیر موسیقی بازی است و ساخت موسیقی بازی هایی مثل Star Wars: Attack on the Death Star و Batman Returns و صدها بازی دیگر را علاوه بر فرانچایز Street of Rage در کارنامه دارد.

این نقد و بررسی روی کنسول پلی استیشن ۴ پرو و نمایشگر ۴۳ اینچ الجی با رزلوشین ۴k انجام شده است.

اگه بخوای مردم حرفتو باور کنن فقط به شونه اونا بزنی که فایده نداره، باید از یک چکش استفاده کنی، اونوقت میبینی که کاملا بهت توجه میکنن دیالوگی از فیلم سون (Se7en)